راه و رسم عالیقدر بودن

"عالی قدرتر از همه مردم، شخصی است که در کاری که به  او مربوط نیست و فایده ای برایش ندارد، دخالت نکند." از شما چه پنهان، این حدیث را  هم که از حضرت رسول (ص) است، توی یکی از سررسیدها خواندم و خیلی از آن خوشم آمد. مغز، خاصیتی دارد که اگر همیشه آماده نگهش دارید و سئوال های مناسب را از آن مطرح کنید، از ساده ترین اتفاقات روزمره و  اطراف ما هم، می تواند جواب سئوال های  ما را پیدا  کرده، تقدیم مان کند.

عالیقدر بودن و عزت نفس داشتن و عزیز شدن، صفت هایی هستند که  نه تنها من، که حتم دارم حتی شمای خواننده هم، دوست دارید که آنها را داشته باشید. احساس می کنم عمل کردن به همین جمله طلایی، می تواند این عزیز بودن را نصیب ما بکند.

 

در این جمله طلایی، دو خط قرمز برای کسانی که می خواهند عزیز و عالیقدر باشند، طراحی شده است: اولی، دخالت در کاری است که به ما مربوط نیست، دومی هم عدم دخالت در کاری است که فایده ای برای ما ندارد. خط قرمز اول، یعنی دخالت نکردن در کار دیگران و تجسس نکردن و چشم  و گوش نجنبانیدن و الکی خود را نخود هر آش نکردن. برای انجام این کار هم، تمرکز لازم است و این که سرمان، به کار خودمان باشد و دست کم در حوزه هایی که ربطی به ما ندارند، کاری به کار بقیه نداشته باشیم. اما من بیشتر روی خط قرمز دوم می خواهم مانور بدهم. هر کاری، یا برای ما فایده دارد، یا  فایده ندارد. وقتی هم که از فایده حرف می زنم، یعنی فایده مالی، فایده معنوی، فایده دینی، فایده روانی، فایده خانوادگی و  ... واقعا انجام کارهایی که فایده ای برای ما ندارند، با چه علتی قابل توجیه است؟

 

کافی است دفترچه کوچک، از همین ها که توی جیب  تان هم جا می شود، خریداری کرده و خودکاری هم همراه داشته باشید  و کارهایی را در طول یک هفته، از شما سر می زند، یادداشت کنید و جلوی هر کاری هم، تنها به این سئوال جواب بدهید که: آیا فایده ای برای من داشت؟ یا نه؟ می توانید جلوی هر کار، از حروف مخفف آ یا ن استفاده کنید. یا از حروف انگلیسی Y و N که ابتدای دو کلمه بله و نخیر انگلیس هستند. واقعا ببینید در طول هفته، چقدر از ما کارهایی سر می زند که اصلا فایده ای برای مان ندارد، و  چقدر خودمان را نخود آش ها و بحث ها و کارها و پروژه هایی می کنیم که اصلا ربطی به ما ندارند.

بخشی از این کارها را مرور می کنیم: سریال های تلویزیونی نگاه می کنیم در حالی که بسیاری از کارهای با اولویت بالای ما روی زمین مانده است، توی اتوبوس و مترو درگیر صحبت با اشخاص منفی  می شویم و درباره موضوعات منفی صحبت می کنیم و آخر این حرف هایمان نیز، نه چیزی درست می شود و نه نفعی به ما می رسد، کتاب ها و مجلاتی را می خوانیم که واقعا  اگر نخوانیم نیز مشکلی پیش نمی آید، به جلسات خانوادگی و دوستانه ای می رویم که جز رخوت و غیبت و ... هیچ عایدی ای برای ما ندارند و ...

اگر کارهای روزانه مان را، تنها با همین  دو خط قرمز انجام بدهیم، آیا عزیز نخواهیم بود؟ آیا عزیز نخواهیم شد؟ کمک به دیگری، به جای تماشای برنامه های عاری از محتوای تلویزیون، می تواند به  سود ما باشد؛ چرا که احساس نوعدوستی ما را ارضاء می کند. خاموش کردن همین تلویزیون و پای حرف های اعضای خانواده نشستن، می تواند به نفع ما باشد؛ و پایه های خانوادگی مان را محکم تر کند. تماشای برنامه های گزینش شده تلویزیون، مثل برنامه های علمی یا  مصاحبه های خاص  و حتی سریال ها و فیلم هایی با موضوعات خاص و قابل توجه،  می تواند به سود ما و حیات فرهنگی ما باشد.