"عالی قدرتر از همه مردم، شخصی است که در کاری که به او مربوط نیست و فایده ای برایش ندارد، دخالت نکند." از شما چه پنهان، این حدیث را هم که از حضرت رسول (ص) است، توی یکی از سررسیدها خواندم و خیلی از آن خوشم آمد. مغز، خاصیتی دارد که اگر همیشه آماده نگهش دارید و سئوال های مناسب را از آن مطرح کنید، از ساده ترین اتفاقات روزمره و اطراف ما هم، می تواند جواب سئوال های ما را پیدا کرده، تقدیم مان کند.
عالیقدر بودن و عزت نفس داشتن و عزیز شدن، صفت هایی هستند که نه تنها من، که حتم دارم حتی شمای خواننده هم، دوست دارید که آنها را داشته باشید. احساس می کنم عمل کردن به همین جمله طلایی، می تواند این عزیز بودن را نصیب ما بکند.
در این جمله طلایی، دو خط قرمز برای کسانی که می خواهند عزیز و عالیقدر باشند، طراحی شده است: اولی، دخالت در کاری است که به ما مربوط نیست، دومی هم عدم دخالت در کاری است که فایده ای برای ما ندارد. خط قرمز اول، یعنی دخالت نکردن در کار دیگران و تجسس نکردن و چشم و گوش نجنبانیدن و الکی خود را نخود هر آش نکردن. برای انجام این کار هم، تمرکز لازم است و این که سرمان، به کار خودمان باشد و دست کم در حوزه هایی که ربطی به ما ندارند، کاری به کار بقیه نداشته باشیم. اما من بیشتر روی خط قرمز دوم می خواهم مانور بدهم. هر کاری، یا برای ما فایده دارد، یا فایده ندارد. وقتی هم که از فایده حرف می زنم، یعنی فایده مالی، فایده معنوی، فایده دینی، فایده روانی، فایده خانوادگی و ... واقعا انجام کارهایی که فایده ای برای ما ندارند، با چه علتی قابل توجیه است؟
