ایزاک آسیموف را می شناسید؟ اگر نمی شناسیدش، باید عرض کنم که شخص نامبرده، بزرگترین نویسنده داستان های علمی، تخیلی تاریخ هستند که اتفاقا، شخص بسیار پرکاری هم بوده است. معروف است که درباره اش می گویند همیشه ساعت شش صبح از خواب بر می خواسته و راس ساعت هفت و نیم صبح، پشت ماشین تحریرش می نشسته و شروع می کرده به نوشتن تا ساعت ده شب. سال ها پیش که رایانه ها این قدر دم دست نبودند، نویسنده ها ترجیح می دادند که برای نوشتن، از ماشین های تحریر یا همان ماشین تایپ استفاده کنند.
جناب آسیموف، یک جمله ماندگاری دارد به این مضمون که: اگر پزشکم به من بگوید که شش دقیقه دیگر بیشتر زنده نیستم، به فکر فرو نمی روم، بلکه کمی تندتر تایپ می کنم.
البته این نویسنده، بسیار خوشبخت بوده که راه اصلی خودش را به سرعت پیدا کرده و خودش را، وقف این کار اصلی کرده است. فکرش را بکنید! حتی اگر به او خبر مرگش را هم بدهند، سریع تر خواهد نوشت، به جای اینکه آه و ناله کند و بزند توی سرش.
اگر به سرعت حوزه مورد علاقه تان را پیدا کنید و خودتان را وقف آن کنید، چنین اتفاقی برای شما نیز خواهد افتاد. وقف کردن، یعنی چیزی را در اختیار هدف یا چیز دیگر قرار دادن. باید به مرتبه ای برسید که خودتان را وقف علاقه تان کنید؛ انگار که یک انسان را، مثل یک ساختمان یا ...، در جایی قرار داده باشند برای وقف عام یا وقف خاص؛ برای استفاده عام یا استفاده ای خاص. شما نیز وقف علاقه تان باید شوید و باید باشید. در این صورت، وقتی به شما بگویند شش دقیقه بیشتر زنده نیستید، با خیال راحت و بدون هیچ دغدغه ای، سرعت کاری خودتان را سریع تر خواهید کرد. معطل چه هستید؟
