زندانت را بشناس/ یادداشتی برای روزنامه همشهری با موضوع مولانا و راه رهایی

انسان موجودی عجیب‌وغریب است؛ ازیک‌طرف ویژگی‌های حیوانیت را دارد؛ چرا که از نظر منطقی زیرمجموعه نوعی کلی‌تر به نام حیوان و طبیعت قرار می‌گیرد  اما از سوی دیگر دارای شعور و روح است‌ و از این حیث راه به‌جایی دیگر می‌برد. به همین دلیل است که وقتی زندگی روی خوش‌اش را به او نشان می‌دهد و پول ، امکانات ، امنیت کامل و عیش و نوش او به حد اعلی فراهم است، بیش‌ازپیش و بیش از همه زمان‌های دیگر، احساس خسران ، درماندگی و واماندگی می‌کند و دنبال این سؤال می‌رود که «چه باید کرد؟» و «چگونه از مرزهای معمول باید درگذشت؟» انسان‌های زیادی در طول تاریخ آمده‌اند که به این سؤال‌ها پاسخ داده‌اند و آموزه‌هایشان را حول این محور سروسامان بخشیده‌اند. مولانا جلال‌الدین محمد بلخی یکی از این شخصیت‌های بزرگ است که هنوز هم آموزه‌ها و مثنوی معنوی و غزلیات او، چراغی فراراه جویندگان راه درگذشتن از این مرزهای حقیر حیوانیت و طبیعت است. در این زمینه، محمد جعفر مصفا کتابی نگاشته است به نام «با پیر بلخ» که به‌شدت مورد توجه قرار‌گرفته و به چاپ‌های متعددی هم رسیده است. محمدجعفر مصفا، متولد 1312خمین است و او را به کسوت نویسندگی و مترجمی می‌شناسیم. مصفا کتاب‌های دیگری با نام‌های« تفکر‌‌زائد»،« آگاهی»، «نامه‌ای به ندیده‌ام»، «رابطه»، «انسان در اسارت فکر»،« نگاه در سکوت»(ترجمه)،« عشق و تنهایی» (ترجمه) و... را نیز به رشته تحریر در‌آورده است. یادداشتی از این مولوی‌پژوه را پیش رو دارید.

چرا ملتی اهل تولید نیستیم؟/ یادداشت همشهری به قلم عیسی محمدی

این یادداشت از عیسی محمدی، دو، سه روز پیش در روزنامه همشهری چاپ شده است. 

***

انسان‌ها رشد می‌کنند و بزرگ می‌شوند، سپس پیشه و حرفه‌ای را یاد می‌گیرند و وارد بازار کار می‌شوند. آنها کار می‌کنند و کار می‌کنند و به این رویه ادامه می‌دهند. گاهی وقت‌ها کارهایی که می‌کنند، بیش از حد نیازشان است؛ اما باز هم کار می‌کنند. این کارهای اضافه، باعث می‌شود تا ارزش‌افزوده ایجاد شود. هرقدر ارزش‌افزوده جامعه‌ای بیشتر و بیشتر باشد، این جامعه قدرتمندتر و قابل اعتناتر خواهد بود. حالا بخشی از این کارهایی که بزرگسالان انجام می‌دهند را می‌توان در تولید خلاصه کرد؛ یعنی آنها در حال تولید و ارائه یک کالا، محصول و حتی خدمات هستند. در واقع ارزش ذاتی کار، علاوه بر مزیت‌های فردی که برای شهروندان دارد، با بحث قدرتمندسازی اقتصادی و غیراقتصادی جامعه هم مرتبط است؛ به همین دلیل است که تأکید می‌کنند هر جامعه‌ای، باید به‌شدت کاری و تولیدکننده و اهل تلاش و حرکت و... باشد. ولی چرا جامعه ما، به‌جای اینکه به طرف تولید و کارهایی از این دست برود، بیشتر به طرف غیرتولید و کارمندی و دلالی و راحت پول‌درآوردن و گریز از رنج تولید می‌رود؟ این، سؤالی است که از جنبه‌های مختلف می‌توان به آن جواب داد. واقعا چرا ما مولد نیستیم و حتی از آن گریزانیم؟