یادش به خیر؛ سالها پیش این را برای شماره ویژه نوروزی همشهری جوان نوشتم. دیر رساندم، چاپ نشد. دوباره که می خواندم، تحت تاثیر صراحت و صداقت خودم قرار گرفت. می گذارم اینجا، شاید زبان حال شما هم باشد.
***
ما حرام شدیم یا زمین خدا؟
ما حرام شدیم؛ کسی استعدادهای درخشان ما را به رسمیت نشناخت، کسی نفهمید که ما چه آدم های نابغه ای بودیم و چقدر دغدغه بشریت را داشتیم. کسی نفهمید و درک نکرد که ما چقدر دنبال ردیف شدن همه چیز بودیم و چه آرزوهای فوق العاده ای برای خودمان، برای زمین، برای بشریت داشتیم.
همه اش دنبال مدرک دویدیم، همه اش دنبال تأییدیه دیگران دویدیم، دنبال تشویقیه دیگران. همه دنبال این بودیم که کسی باشیم، کسی بشویم، ما را آدم حساب کنند و سری تو سرها در بیاوریم. تا کسی چیزی می گفت، به گوشه قبایمان بر می خورد. تا کار سختی می انداختند روی دوش ما، حس می کردیم به شعورمان و آرمان مان و رؤیاهامان توهین شده است. چرا که ما باید کسی می شدیم و چیزی می شدیم و سری توی سرها در می آوردیم و این چیزها، در شأن ما نبود، لابد.
هر بهار که می آمد، پای سفره های هفت سین مان که می نشستیم، دوباره به این می اندیشیدیم که بشریت، چقدر بی ذوق بوده است که ما را به رسمیت نشناخته است هنوز؛ و یک بهار دیگر از این به رسمیت نشناختن، گذشته است بی آنکه...
