میان غفلت و شکست، دیوارهای بلند و بسیاری وجود دارد. شکست، یعنی که تلاشت را کرده ای، اما به هر دلیلی، به نتیجه دلخواهت نرسیده ای. اما غفلت، یعنی حواست نبوده است. حواست نبوده است؟ در جاده موفقیت، چنین چیزی نداریم؛ باید همیشه حواست بوده باشد و حواست باشد.
در این باره، بد نیست گفته ای از فردریک کبیر را مرور کنیم که می گوید «شکست خوردگان را می شود بخشید ولی غافل شدگان را هرگز.» غافل شدگان، کسانی هستند که بازی موفقیت را، بازیچه گرفته اند و در این حوزه، جدی نیستند. آنها،
- شب های دیر می خوابند،
- صبح دیر بیدار می شوند،
- تعهد ماندگاری به چیزی ندارند،
- با کمی احساس فشار، قید موفقیت را می زنند،
- آنقدر درگیر سرگرمی و خوشی اند، که یادشان می رود هدف نهایی شان چه بوده است،
- و ...
کسی که شروع کرده و شکست خورده، با کسی که شروع نکرده، هیچ گاه برابر نیست. کسی هم که غفلت زده بوده است، با کسی که شروع کرده و شکست خورده، هیچ گاه یکسان نیست.
پس یادتان باشد:
شکست خوردگان قابل بخشش اند؛
اما غافل شدگان، هرگز.
