انعطاف یا سرسختی؛ کدام یک در روزهای سختی باید عملی بشود؟

وقتی که شرایط خیلی سخت می‌شود، شما با یک پارادوکس و تضاد عجیبی روبه رو می‌شوید؛

-         از یک طرف باید خیلی سرسخت باشید؛ همچون الماس؛

-         از یک طرف دیگر خیلی باید منعطف باشید؛ مانند یک گیاه کوچولو با ساقه‌ای نرم که در مقابل کوچکترین نسیم، سر خم می‌کند.

خب، این تضاد چطور باید حل بشود؟

این جور تضادها، به نسبت موقعیت‌ها و رویکردها پیش می‌آیند.

سئوال اصلی این‌جاست که،

-         کجا باید انعطاف داشته باشیم،

-         کجا باید سرسخت باشیم؛

-         اگر در جایی که باید انعطاف داشته باشیم،‌ سرسخت باشیم چه می‌شود و برعکس؟

اگر فلسفه این تضادها و موقعیت‌های اساسی و اصلی به درستی درک نشوند، درست جایی که باید انعطاف داشته باشید، سرسخت خواهید بود.

مثال:

شما باید در مقابل همسر و فرزند خود انعطاف داشته باشید. اما در محل کار و بیزینس خود باید سرسخت باشید؛ چون بازار با کسی شوخی ندارد. پس در این‌جا، موقعیت و مکان، به نوعی تعیین کننده انعطاف و سرسختی شماست. البته این وضعیت مطلق هم نیست و گاهی پیش می‌آید که در خانواده هم باید سرسخت باشید؛ اما به طور معمول این چیزی که گفتیم درست است.

از سوی دیگر، نقش‌هایی که دارید در زندگی ایفا می‌کنید هم در این موضوع اثرگذار است. در مقام یک پدر، باید انعطاف بیشتری داشته باشید و فقط در جاهای خاصی سرسختی نشان بدهید. اما همان پدر، در مقام یک مأمور پلیس، باید سرسختی زیادی از خودش نشان بدهد.

اما موضوع انعطاف و سررسختی در هنگامه مشکلات سخت، مثل همین روزهایی که زندگی بسیار دشوار شده، چیست؟

من یکی که فکر می‌کنم چنین است:

ببینید دژ اصلی شما کجاست؛ مثل شهرهای قدیمی. ببینید آخرین دژ و قلعه و مقاومت‌گاه شما کجاست. نسبت به آن سرسخت و مقاوم باشید و غیرمنعطف.

اما غیر از آن، می‌توانید انعطاف زیادی داشته باشید تا شرایط مساعد بشود.

مثال:

شما یک فروشنده هستید. آخرین دژ شما، میزان فروش شماست. در میزان فروش نباید سرسختی داشته باشید و هرطور شده باید آن را بالا نگه دارید. چون اگر پایین باشد، قلعه شما فتح شده و اخراج خواهید شد. اما در سایر موارد، مثل خدمات پس از فروش و پاسخگویی به همکاران و ... می‌توانید انعطاف داشته و حتی از خیر آن‌ها بگذرید یا حتی آن‌ها را تفویض کرده و به دیگران واگذار کنید؛ یا به دیگران.

 

---------------------------------------------------------------------------------------

وقتی عاشق رنج‌ها می‌شوی/ این تغییر ادراک و نگرش، می‌تواند زندگی‌تان را برای همیشه عوض کند

این را در بیشتر نوشته‌ها اشاره کرده‌ام. این درس را از آرنولد یاد گرفته‌ام. او می‌گوید که در زمانه‌ای که بدنسازی کار می‌کردم، به شدت عاشق رنج و درد و سوزش ناشی از وزنه‌های سنگین بودم. اصلاً احساس می‌کردم که در بهشت هستم. دیگران تصور می‌کردند که من یک دیوانه‌ام؛ یک دیوانه عاشق رنج. اما من دیوانه نبودم. من دلیل خاصی برای این قضیه داشتم. من به شدت طالب رشد و توسعه بودم. می‌دانستم که بدن آدمی در هجده سالگی به رشد نسبتاً نهایی خودش رسیده و بعد از آن رشد قابل توجهی نخواهد داشت. بنابراین اگر قرار بود وزنه‌ای بیشتر از حد و توانم بزنم، بدنم طاقت آن را نداشت. باید چه کار می‌کرد؟ باید خودش را قوی‌تر می‌کرد و این کار از طریق همان سوزش و درد و کوفتگی و ... ایجاد می‌شد. پس به این ترتیب، درد و سوزش ناشی از تمرین، برای من به مفهوم پیشرفت بود؛ به معنای رشد بدنم. و من این را می‌خواستم. من اگر این درد برای رشد باشد عاشقش هستم؛ اما اگر قرار باشد یک سوزن هم به انگشتم بزنم بدون هیچ دلیلی،‌ قطعاً این‌قدر دیوانه نیستم که دردش را بی‌جهت تحمل کنم. من جهت و هدف دارم.

می‌بینید؟ وقتی نگاه و نگرش و ادراک شما به درد و رنج تغییر می‌کند، در این صورت حتی ممکن است عاشق آن بشوید.

به قول حضرت حافظ،‌

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

به هر حال هر کسی کعبه مقصودی دارد که در مسیر رسیدن به آن، خار و مغیلان برایش گل و نسرین می‌شود.

گاهی می‌شود به دردها و رنج‌ها چنین نگاهی داشت.

نه؟

---------------------------------------------------------------------------------------

هدف‌ها و لیست کارها نه تنها انجام، بلکه باید پودر شوند!!!

وقتی که لیونل مسی در اوج بود، یک‌بار یکی از هم‌تیمی‌هایش برگشت و گفت، مسی در واقع همه هدف‌های خودش را پودر کرده است.

یادم هست که آن موقع این جمله را نوشتم توی دفترچه‌ام. وقتی شما قرار است چیزی را پودر کنید،‌ نیاز به تمرکز و دقت و قدرت و جهش بالایی دارید. این کار با یک ضربه معمولی اتفاق نخواهد افتاد. درست است یا نه؟

از نگاه من پودر کردن هدف‌ها، به معنای شدت و حدت و تمرکز بالا داشتن است. یعنی با تمام انرژی و توان خودتان، سعی می‌کنید نه تنها به هدف‌تان برسید؛ بلکه حتی آن را پودر کرده و چیزی از آن باقی نگذارید.

بیشتر ما هدف‌هایی در نظر می‌گیریم. اما جوری به سمت این هدف‌ها حرکت می‌کنیم که انگار ما را دارند به زور وادار به حرکت می‌کنند؛ خسته، با زحمت و کمی دلخورانه. البته من نمی‌گویم که همه چیز اشتیاقی است. اما شما باید ادای آدم‌های مشتاق را در بیاورید؛ دست‌کم.

بیشتر ما لیست کارهای روزانه‌ای داریم که با زحمت سعی می‌کنیم آن را به پایان و انتهایش برسانیم. از شیوه پودر کردن هم در این مورد می‌شود استفاده کرد. یعنی با شدت و حد و قدرت و تمرکز بالا وارد عمل بشوید. یعنی به گونه‌ای وارد عمل بشوید که عملاً نه تنها لیست کارهای شما انجام بشود، بلکه چیزی و اثری از کارهای شما نمانده و ریز ریز بشوند. یعنی با این حد از اشتیاق و قدرت باید جلو بروید.

راستی، کجاهای زندگی‌تان این‌گونه وارد عمل شده‌اید و کارها، هدف‌ها، لیست‌ها، پروژه‌ها و ... را پودر کرده‌اید؟ احتمالاً این جور مواقع، موفق‌ترین مواقع زندگی شما هم بوده است.

 

 ---------------------------------------------------------------------------------------

هر چه را تحمل کنی، همان در زندگی‌ات تداوم خواهد داشت/ یک فلسفه موفقیتی بی‌نظیر؛ از دست ندهید

دارن هاردی، فعال حوزه موفقیت، میلیونر خودساخته و البته نویسنده کتاب «اثر مرکب» یک جمله خیلی جالب دارد که آن را ذیل واقعیت‌های زندگی تقسیم‌بندی می‌کند.

او می‌گوید که:

هرآنچه تحمل کنی، همان‌را در زندگی‌ات به طول دنباله‌دار خواهی داشت. مثلاً اگر مزد کم در برابر کار زیاد را تحمل کنی، همین را به طور مستمر در زندگی‌ات تجربه خواهی کرد.

جمله و گزاره بسیار خوبی است. خیلی از آن لذت می‌برم. بسیاری از ما، درگیر یک زندگی سطحی و معمولی هستیم. چرا؟ چون خودمان را عادت داده‌ایم به تحمل شرایط سخت و شرایط معمولی. من در مورد خودم که این‌طوری فکر می‌کنم. همیشه با حق‌التحریرهای پایین راضی بوده‌ام؛ همیشه با شرایط غیرعادلانه راضی بوده‌ام. این را برای خودم توجیه می‌کردم که بله، بالاخره بیکار که نمی‌شود ماند؛ باید کار کرد، ولو با درآمد کم.

در این‌جا دو نکته هست که نباید فراموش کرد:

-         راضی نبودن در این‌جا، ارتباطی با قانع بودن ندارد. قانع بودن، به حوزه مصرف‌گرایی شما ربط دارد. عدم تحمل شرایط غیرعادلانه، به حوزه حق‌محوری و پیشرفت فردی شما و رسیدن به یک زندگی عالی ربط دارد.

-         البته این بدان مفهوم نیست که کار و زندگی‌تان را یک‌دفعه رها کنید. باید این مسیر را کم‌کم طی کنید. چرا که ما در شرایط سختی هستیم و این قابل درک است. اما نباید در این شرایط غیرعادلانه تحمل شرایط غیرعادلانه باقی بمانید. کم‌کم باید پیاده شوید از این قطار؛ نه این‌که خودتان را یک‌دفعه بیندازید پایین. زخمی می‌شوید.

خب،‌

شما در حال تحمل چه شرایط غیرعادلانه‌ای هستید؟

-         آیا مدام درآمدهای پایین را تحمل می‌کنید؟

-         آیا مدام کارمند بودن و زیردست بودن را تحمل می‌کنید؟

-         آیا مدام دارید توهین دیگران به خودتان را تحمل می‌کنید؟

-         آیا مدام در حال تحمل بی‌نظمی و بی‌احترامی همکاران هستید؟

-         آیا...

کم‌کم وقت آن است که این تحمل‌ها را کنار گذاشته و شرایط را عوض کنید. چون تا وقتی که تحمل کنید، این رویه استمرار خواهد داشت و به جای جدیدی نخواهید رسید. چون برای رسیدن به چیزهایی که قبلاً نداشته‌اید و هدف‌هایی که قبلاً وجود نداشته، باید کارهای جدیدی بکنید که قبلاً نکرده‌اید و آدم جدیدی بشوید که قبلاً نبوده‌اید. این رویه، با تحمل شرایط سخت و غیرعادلانه، ارتباطی ندارد. 

این نگاه و نظریه البته جنبه برعکس هم دارد. اگر کار سخت را برای رسیدن به هدف‌تان تحمل کنید، اگر شرایط سخت را برای رسیدن به جایگاهی جدید تحمل کنید، در این صورت این رویه‌ها در زندگی‌تان تداوم خواهد داشت. اگر به شروع کردن کار قبل از طلوع آفتاب عادت کرده و آن را تحمل کنید، این رویه تداوم داشته و نتایج درست و خوب آن نیز تداوم خواهد داشت.

خلاصه این‌که اختبار با خودتان است...

---------------------------------------------------------------------------------------

امان از کارهایی که صرفاً‌ قرار است انجام بدهیم!

هنری فورد را که می‌شناسید؟ همان غول آمریکایی که توانست برند و خودروهای فورد را راه بیندازد و در زمانه خودش، یک حرکت و پدیده جدید در حوزه صنعت و خودروسازی ایجاد کرد. کلاً آدم خیلی جالبی بود.

هنری فورد جمله‌ای دارد با این شرح که:

-         شما نمی‌توانید با کاری که قرار است انجام بدهید صاحب شهرت و اعتبار بشوید.

جمله جالبی است که چند ورژن از آن را از افراد دیگر نیز شنیده‌ام.

به نظرم می‌رسد که این جمله را، این‌جوری هم می‌شود عوض کرده و بازنویسی کرد:

-         ما صرفاً با درس‌هایی که قرار است بخوانیم، فوق لیسانس و  دکترا و مدرک بالای تحصیلی نخواهیم گرفت.

-         ما صرفاً با ایده‌هایی که قرار است اجرا کنیم، کارآفرین نخواهیم شد.

-         ما با محبت‌هایی که قرار است صرفاً‌ به همسرمان داشته باشیم، قرار نیست یک همسر عالی بشویم.

-         ما با انضباطی که صرفاً قرار است اجرایی کنیم، نمی‌توانیم به فردی با اراده تبدیل شویم.

-         ما با توپ‌هایی که قرار است صرفاً شوت کنیم، قرار نیست گل بزنیم.

-         ما با پس‌اندازهایی که صرفاً‌ قرار است انجام بدهیم، نمی‌توانیم سرمایه‌ای کسب کرده و به سرمایه‌گذاری بپردازیم.

-         ما با مهارت‌هایی که صرفاً قرار است یاد بگیریم، قرار نیست به یک متخصص تبدیل شویم.

-         ما با هدف‌هایی که صرفاً قرار است تعقیب کنیم، نمی‌توانیم به هدف‌هایی که در زندگی مدنظر داریم برسیم.

-         ما با زندگی‌ای که صرفاً قرار است زندگی کنیم، قرار نیست یک زندگی شاد و سرشار داشته باشیم.

-         ما با انسانیتی که صرفاً قرار است داشته باشیم، نمی‌توانیم به مقام انسانیت برسیم.

-         کلاً ما با «صرفاً قرار است انجام بشود» نمی‌توانیم به قله‌هایی که حاصل «انجام سریع و دقیق کارهای اولویت‌دار» هستند، نمی‌توانیم صعود برسیم.

چرا؟

چون که راه این دو قله، جدا از هم است؛ داریم اشتباه می‌رویم.

بی‌زحمت یک لیست از «صرفاً قرار است انجام دهیم‌»های خود تهیه کنیم؛ ببینیم چقدر زندگی‌مان را به انقیاد و سیطره خود درآورده‌اند.

یک لیست هم از مواردی که «بدون فوت وقت،‌ با سرعت و دقت و توجه به اولویت‌های بالا، انجام داده‌ایم» تهیه کنیم.

ببینیم فاصله چقدر است و در چنبره کدام یک هستیم.

 

---------------------------------------------------------------------------------------

وقتی سود واقعی در گریز از سود است/ بازخوانی یک پارادوکس عجیب در دنیای موفقیت

لطفاً به این معادله ساده توجه کنید، ببینید از نگاه شما درست هست یا نه:

-         این روزها همه دنبال سود و سود کردن هستند.

-         سود کردن و سودمحور بودن آدم‌ها را ترسو می‌کند.

-         آدم‌های ترسو نمی‌توانند مرزشکنی کنند و فراتر بروند.

-         در نتیجه این آدم‌ها، همیشه ترسو و سطح پایین و معمولی باقی می‌مانند.

-         آن‌ها هیچ مزیتی ندارند؛ چون همه دنبال سود هستند. مزیت نسبی سودمحوری کجاست؟

-         در نتیجه به راحتی طرد می‌شوند.

-         پس همیشه در ترس و لرز و اضطراب زیست می‌کنند.

 

حالا به این معادله توجه کنید:

-         او در پی سود نیست.

-         او در پی کیفیت و یک کار غیرممکن و یک کار درجه یک و یک مرزشکنی است.

-         او شجاعت زیادی دارد؛ چون چیزی به نام ترس دست و پایش را نبسته.

-         چون شجاعت دارد، همیشه جلوتر و پیش‌تر می‌رود.

-         هر چه پیش‌تر می‌رود، به دستاوردهای بیشتری می‌رسد.

-         هرچه به دستاوردهای بیشتری می‌رسد،‌ شجاع‌تر می‌شود.

-         او مزیت نسبی کم‌یابی دارد؛ پس همیشه همه دنبال او هستند. چرا که کسی در اطرافش پیدا نمی‌شود که دنبال سود نباشد.

-         او حتی بیشتر از حدی که لازم باشد، کار می‌کند. چون هدفش سودمحوری نیست که همه‌اش چرتکه بیندازد که این یک ساعت را،‌ بیشتر کار کرده‌ام و باید پول بیشتری بگیرم.

-         پس همیشه پیروز است.

 

به نظرتان کدام یک موفق‌ترند؟

بیشتر مردم اطراف ما در کدام دسته هستند؟

چرا این همه سودمحور شده‌ایم، در حالی که به جایی نخواهیم رسید؟

سود، یک محصول جانبی است؛ یک محصول حاشیه‌ای است. در صورت اتفاقات دیگر است که سود هم جاری می‌شود. وگرنه خود سود، به تنهایی هدفی برانگیزاننده و خاص نمی‌تواند باشد.

 

---------------------------------------------------------------------------------------

علم بهتر است یا ثروت؟ هیچ‌کدام؛ فقط مدیریت عمر

فکر کنم این را یک‌دفعه اشاره کرده‌ام، اما دوباره چشمم به مصاحبه اکبر عالمی خورد، دوباره به ذهنم رسید و دوباره می‌نویسم.

ابراهیم حقیقی، از گرافیست‌های مطرحی ایرانی، روزگاری در مراسم بزرگداشت اکبر عالمی، مجری معروف ایرانی و مستندساز و استاد دانشگاه و نویسنده، جمله جالبی گفته بود. او به چیزی شبیه این اشاره کرده بود که:

جایی می‌خواندم درباره علم بهتر است یا ثروت، که گفته بود هیچ‌کدام، فقط مدیریت عمر. افرادی نظیر اکبر عالمی به شدت عمرشان را خوب مدیریت کرده‌اند تا به این حد از سواد و موفقیت رسیده‌اند.

جمله جالبی بوده و هست. مدیریت عمر. اگر یادتان مانده باشد، در حدیث‌نوشته‌ای هم به آن اشاره کرده بودیم. شما اگر عمرت را درست مدیریت کنی، به ثروت و علم هم می‌رسی؛ ولی اگر عمرت را درست مدیریت نکنی، به هیچ کدام نخواهی رسید.

مدیریت عمر هم، یعنی مدیریت لحظه‌ها و نفس‌ها؛ همان‌طور که در حدیثی دیگر آمده است که عمر را غنیمت شمارید؛ و عمر از نفس‌ها و لحظه‌ها تشکیل شده است.

در آن‌جا هم اشاره کرده بودم که چه زمان‌هایی داریم می‌سوزانیم و چقدر زیاد داریم می‌خوابیم و چقدر زیاد وقت تلف می‌کنیم. البته منظورم این نیست که بیست و چهار ساعته و مثل ربات کار و مطالعه و تلاش کنید. قطعاً انسان استراحت و خوراک و ... هم می‌خواهد؛ قطعاً استراحت و فراغت هم می‌خواهد؛ چرا که فراغت نقش روغن‌موتور را برای ما بازی می‌کند؛ همه چیز را روان‌تر و روی روال‌تر می‌کند.

اما نکته اساسی این‌جاست که ما به فراغت نیاز داریم تا دوباره بازگردیم و تلاش بیشتری کنیم؛ نه این‌که کار کنیم تا برویم استراحت کنیم. متأسفانه بیشتر مردم چنین فکر می‌کنند:

-    کلی کار می‌کنم، بعدش می‌روم برای همیشه استراحت و عشق و حال.

در حالی که اصل قصه برای موفق‌ها چنین است:

-   تلاش بسیار می‌کنم و لاجرم به موفقیت بیشتر خواهم رسید. اما هر موفقیت بیشتر، مسئولیت بیشتری روی دوش من خواهد گذاشت. هر موفقیت بیشتر، باعث ایجاد اعتماد به نفس و انرژی بیشتری هم در من خواهد شد. پس هر موفقیت جدیدتر، پله‌ای است برای یک زندگی شلوغ‌تر و مسئول‌ـر. در این میان، پاگردهایی تحت عنوان فراغت و تمدد اعصاب هم دارم تا کم نیاورم و با انرژی بیشتر، بازگردم و کار کنم. و این راز مسیر بی‌پایان موفقیت است؛ حتی اگر به اندازه‌ای داشته باشیم که هفت پشت من نیز بتوانند بدون کار کردن استراحت و تفریح کنند. 

می‌بینید بین این دو نگرش چقدر فاصله است؟ و همه چیز را، هم تفاوت نگرش‌ها تعیین می‌کند.

پس مدیریت عمرتان را جدی‌تر بگیرید...

---------------------------------------------------------------------------------------

برای رسیدن به هدف باید یک آدم دیگر شد؛ با رفتارها و عادت های دیگر. حاضرید؟

چه می خواهید بشوید؟

که می خواهید بشوید؟

به کجا می خواهید برسید؟

اولین مرحله، روشن کردن تکلیف تان با خودتان است. این که، که و چه می خواهید بکنید و بشوید. روشنی در هدف و کارهایی که می خواهید انجام بدهید، یکی از دلایل بهره وری بالاست. حتی در طور روز نیز، روشن و وضوح در کار و هدف، از دلایل بهره وری بالاست.

خب، حالا به مرحله بعدتر می رسیم.

برای رسیدن به این هدف یا جایگاه، باید تبدیل به چه جور آدمی بشوید؟

-         باید صبح زودتر بیدار شوید یا همین ساعتی که بیدار می شوید کافی است؟

-         باید با همکاران خود همین قدر صحبت کنید یا این که حرف زدن ها را کمتر کنید و بیشتر کار کنید؟

-         باید بیشتر کتاب بخوانید یا ...؟

-         باید تمرکز بیشتری داشته باشید یا ...؟

طبیعی است که برای رسیدن به هدف تان، باید تبدیل به یک جور آدم دیگری بشوید، با عادت ها و رفتارهای جدید.

حاضر هستید چنین آدمی بشوید؟

اگر حاضر هستید، پس معطل چه هستید؟

موفقیت از همین جا شروع می شود....

---------------------------------------------------------------------------------------

چقدر می‌توانید دوام بیاورید؟ قدرت استقامت و تحمل شما چقدر است؟

ظرفیت وجودی یک انسان برای کار کردن و تحمل فشار کار و برنامه‌هایی که دارد، تا کجاست؟

من یکی که نمی‌دانم؛ اما تا خیلی کجاست.

حقیقت این است تا وقتی که وارد عمل نشده باشید، نمی‌توانید به این سئوال جواب بدهید.

کی می‌توانیم به آن جواب بدهیم؟

وقتی که خودمان را تحت این فشار گذاشته باشیم تا ببینیم که ظرفیت وجودی ما تا کجاهاست.

این‌، همان نقطه‌ای‌ است که خیلی‌ها از آن فرار می‌کنند. یعنی سعی می‌کنند خودشان را تحت فشار قرار ندهند؛ چون دوست ندارند از حاشیه امنی که برای خودشان ساخته‌اند، خارج شوند.

اما اگر دفعه بعد، وقتی که تحت فشار قرار گرفتید، نگرش و ادراک‌تان را نسبت به این فشار عوض کنید، وضع حتماً بهتر خواهد شد.

یعنی نگویید که خدای بزرگ، یک فشار کاری دیگر.

بگویید خدای من، یک امتحان دیگر برای این‌که درک کنم تا کجا می‌توانم قدرت خودم را گسترش بدهم و تا کجا توان استقامت دارم.

این‌جوری هم از نظر روانی وضع بهتری پیدا می‌کنید، هم از نظر واقعی، عملاً وارد این فشارها می‌شوید تا درک کنید که گنجایش شما تا کجاست.

خیلی‌ها نمی‌دانند چقدر ظرفیت دارند؛ چون که اساساً وارد این فشارها نمی‌شوند. در نتیجه هیچ وقت خودشان را توسعه نمی‌دهند.

اما خیلی‌ها عاشق این فشارها هستند؛‌ در نتیجه به اوج توسعه‌یافتگی می‌رسند. 

---------------------------------------------------------------------------------------

چگونه بر ترس انجام کارها و پروژه‌های بزرگ و عظیم غلبه کنیم؟

تصویر بزرگ همیشه ترساننده است. وقتی به این فکر می‌کنی که قرار است یک کار بزرگ و عجیب را انجام بدهی، همیشه می‌ترسی. به خاطر همین هیچ وقت دوست نداری که کار را شروع کنی؛ چرا که می‌ترسی. در این جور مواقع چه باید کرد؟ سه اصل زیر، شاید به شما کمک کند که بر تصویر بزرگ و ترساننده بودن آن غلبه کنید. بخوانید، شاید به دردتان بخورد.

 

یک.

به جای فکر کردن، سریع شروع کنید. همین فکر کردن حسابی شما را به هم می‌ریزد. به قول سنکا، انسان‌ها در ذهن و تخیل بیشتر رنج می‌کشند تا در دنیای واقعیت. چشمان خودتان را ببندید و شروع کنید، به همین راحتی. هرچقدر بیشتر فکر کنید که این کار چقدر بزرگ و ترساننده است، ترس بیشتری خواهید داشت. اما همین‌که جفت‌پا توی سینه این ترس بروید،‌ همه چیز از بین خواهد رفت.

 

دو.

کار را به بخش‌ها و پارت‌های کوچکتر تقسیم کنید. در این صورت می‌دانید که به راحتی، می‌توانید پیش بروید. به واقع فلسفه کار چنین است: وقتی یک تصویر بزرگ می‌شکند و به تصویرهای کوچکتر تقسیم می‌شود، قابلیت مدیریتی بیشتری در ذهن و واقعیت را پیدا می‌کند؛ به همین راحتی.

 

سه.

به قول زاکربرگ، از بخش‌های ساده‌تر شروع کنید. به این می‌گویند روش جدولی. در جدول حل کردن، معمولاً از گزینه‌های راحت‌تر شروع می‌کنید. بعد چشم باز می‌کنید و می‌بینید که بخش اعظم جدول حل شده است. بعد همین کارهای ساده‌تر انجام شده، کارهای بغرنج حل نشده را از ابهام و ایهام دورتر کرده و به راحتی آن‌ها را قابل انجام شدن می‌سازند.

---------------------------------------------------------------------------------------

وقتی تلاش کردن گم و گور نمی شود/ دنیا نسبت به باتلاش ها لال نیست هرچند شاید پاداش ها کمی طول بکشند

رسانه های ورزشی دنیا خبری از سوپرگل وین رونی در لیگ فوتبال باشگاهی ایالات متحده آمریکا نشر داده اند. این گل از زمین خودی به ثمر رسیده است. از این دست گل ها معمولاً همیشه اتفاق نمی افتد. شاید خود وین رونی در اندیشه ثبت یک سوپرگل نبوده و با توجه به موقعیت پیش آمده، این کار را کرده. نکته بعدی هم اینجاست که اساسا فوتبال ورزش اول و حتی دوم و سوم آمریکایی ها نیست. و این که لیگ باشگاهی این کشور اصلا حساب نمی شود و دیده نمی شود و ستارگان برای بازنشستگی و زندگی در آرامش و کسب پول به این لیگ می روند نه برای ارتقای سطح حرفه ای خودشان. 

در مراسمی که همه سال برای اعطای توپ طلا برگزار می شود، چند جایزه دیگر هم داده می شود. از جمله بهترین بازیکن زن و بهترین مربی و .... در این مراسم البته همیشه یک غریبه هم حضور دارد که شاید کسی هم او را نشناسد. کسی که زیباترین گل سال را در فوتبال جهان به ثمر رسانده است. گاهی این جایزه به بازیکنی از لیگ آمریکای لاتین یا آفریقا و ... می رسد. طرف گمنام است و به یکباره، همه او را می شناسند.

چه می خواهیم بگویم؟ این که درست است به قول حضرت امیر علیه السلام، دنیا دار اتفاق است نه دار اتفان و عدالت، ولی با این حال باز هم تلاش بی پاسخ نمی ماند. وقتی شما بیشترین تلاش تان را می کنید، اولین نفری که نفع می برد خود شما هستید.

همچنین در مرحله بعدی کسانی هستند که این تلاش حداکثری شما را می بینند و به موقع، قدردان شما بوده و امکان پیشرفت شما را فراهم می کنند.

گاهی نیز بدون این که خودتان بخواهید، چنان شهره عام و خاص می شوید که در خواب هم می دیدید.

همه این ها مستلزم همان تلاش حداکثری است که گفتیم. اگر این تلاش وجود نداشت، امکان و احتمال وقواع هیچ یک از این مواردی هم که گفتیم، فراهم نبود. اگر هم این امکان و احتمال به وقوع نپیوست که چیزی را از دست نداده اید؛ چرا که نفس خود تلاش، پاداش آن است. لذتی که یک آدم باتلاش از زندگی می برد قابل مقایسه با یک آدم بی تلاش و تنبل نیست. این که به شما این افتخار داده شده که در این عرصه باشید و تلاش کنید، خودش بزرگترین پاداش است. باقی موارد، جایزه های جنبی و حاشیه ای هستند.

پس همیشه و با این نیت که خود تلاش و حضور داشتن در جمع باتلاش ها، خودش یک پاداش بزرگ است، دست به کار شوید. بدون این که بخواهید اتفاقات خوبی هم برایتان خواهد افتاد. این اتفاقات خوب در حالی برای شما می افتد اتفاقات خوبی که با خون دل و زورکی بیفتد، لذت کمتری دارد. 

---------------------------------------------------------------------------------------

آرنولد: از نقشه پشتیبان (پلن B) متنفرم/ نگاهی به نگرش "یا مرگ یا هدف"

دیروز ویدئویی از آرنولد، اسطوره بدنسازی دنیا، دیدم که خیلی خوشم آمد. تا حالا ندیده بودم. درباره این صحبت می‌کرد که از پلن بی یا نقشه پشتیبان متنفر است. همان قضیه یا مرگ یا رسیدن به هدف و سوزاندن همه پل‌های پشت سر. در اصول نظامی به آن قاعده زمین مرگ هم می‌گویند که حالا بعدها درباره‌اش صحبت خواهم کرد. 

جمله‌هایش را با کمی کم و زیاد با هم می‌خوانیم.

 

من از داشتن نقشه پشتیبان بیزارم.

وقتی شروع کردی به خودت شک کردن

اوضاع خیلی خطرناک می‌شود

چرا که این منظور را می‌رسانی که اگر نقشه من کار نکرد

یک نقشه دیگر دارم

نقشه پشتیبان؛ پلن بی

یعنی یک‌جورهایی از قبل داشتی به آن فکر می‌کردی

و تمام انرژی و فکرت را روی آن گذاشته بودی

و تمرکز و ایده‌ها را از نقشه اول گرفته بودی

ما بهتر عمل می‌کنیم

اگر هیچ ضمانتی نداشته باشیم

و پلن بی و نقشه جایگزین یعنی ضمانت داشتن

یعنی این‌که یک چیزی هست که نمی‌گذارد من زمین بخورم

پلن بی یا نقشه پشتیبان خیلی خطرناک است

این‌جوری خودمان را از شانس موفقیت محروم می‌کنیم

من از پلن بی به همین علت متنفرم

---------------------------------------------------------------------------------------

زندگی شاید چنین باشد: پارچ خنک آب روی میز گرم تابستان، در حالی که هیچ لیوانی نداری/ چرا فرصت‌ها را از دست می‌دهیم؟

ما توی همشهری ناهار می‌خوریم؛ درست مثل هر انسان عاقل و فهمیده دیگری. چند ماه پیش مدیریت تصمیم گرفت که لیوان‌های یک‌بار مصرف را جمع کند. خب چطور باید آب می‌خوردید؟ به هر کسی یک لیوان شیشه‌ای دادند تا جبران مافات بشود. اما کسی لیوان خودش را با خودش به رستوران نمی‌آورد.

اتفاق جالبی که افتاده چنین است: پارچ‌ها در این ظل گرما، همیشه پر از آب‌های خنکی هستند که قطعه‌های یخ‌ کوچولو، جلوی چشمان ما در آن‌ها شناورند. اما نمی‌توانیم از آن‌ها استفاده کنیم و جگرمان را به یک لیوان آب خنک مهمان کنیم.

چرا؟

چون هیچ ابزار و روشی برای استفاده از این آب خنک نداریم.

البته بعضی وقت‌ها بچه‌ها که مستأصل می‌شوند، ظرف ماست یا حتی ظرف ترشی را، یکی دوبار آب کشیده و آب چرک را داخل ظرف غذایی که کارشان با آن تمام شده می‌ریزند و صرفاً مقداری آب نوش جان می‌کنند؛ حالا آبی که زیاد هم صاف نیست، ولی رفع کننده تشنگی است.

برایم همیشه جالب است؛ که این همه آب خنک توی پارچ‌ها و روی میزها باشد، ولی نشود استفاده کرد. پس چرا اساساً این پارچ‌ها روی میزها هستند؟

دلیل ساده است: ما ابزار و روشی برای استفاده از آن‌ها نداریم؛ یا ابزار و روش‌مان خیلی ابتدایی و گاهی خجالت‌آور است.

من یکی که فکر می‌کنم توی زندگی هم چنین اوضاعی داریم. نعمت‌ها و فرصت‌ها روبه‌رویمان هست؛ در حالی که یخ‌های کوچولوی خوشبختی توی آن‌ها دارند شنا می‌کنند. اما ما هیچ ابزار و روشی برای استفاده از آن‌ها نداریم.

درست مثل این است که شما زیر نور شدید آفتاب باشید، ولی چون پنل خورشیدی ندارید، نمی‌توانید از این انرژی بی‌پایان برای تولید انرژی و برق جهت استفاده در قسمت‌های دیگر زندگی‌تان نداشته باشید.

جیم ران می‌گوید، بیست درصد مهارتی که دارید نقش‌آفرینی می‌کند؛ اما هشتاد درصد دیگر برنامه و نقشه شما برای استفاده از این مهارت است که اهمیت دارد؛ شاید مهارت کتابخوانی داشته باشید، اما هشتاد درصد موفقیت در نحوه استفاده از این مهارت کتابخوانی است.

بعد از این، کمی به ابزارها و روش‌هایی که دارید از آن طریق از فرصت‌ها و موفقیت‌های زندگی استفاده می‌کنید، توجه داشته باشید. شاید مشکل ابزار یا رویه و روش شما و حتی نداشتن آن‌هاست.

این زشت است که پارچ خنک آب در گرمای تابستان جلوی شما باشد، اما نتوانید از آن استفاده کنید؛

نکته دردآوردتر آن است که حتی لقمه هم در گلوی‌تان گیر کند و آب هم آن‌جا باشد، ولی...

---------------------------------------------------------------------------------------

تا حالا چند روز را از دست داده‌اید؟ آخرین روزی که تمرین نکرده‌اید یا برای رسیدن به هدف کاری نکرده‌اید را یادتان هست؟

دارن هاردی، نویسنده کتاب اثر مرکب را خیلی خیلی دوست دارم. ایده‌های او تبلیغاتی نیست و کاملاً واقعی است. نمی‌خواهد به شما قرص فوری و شربت فوری موفقیت بدهد. صریح با شما مطرح می‌کند که خبری از نتایج و دستاوردهای فوری نیست و باید چهار، پنج سالی به سختی زحمت بکشید. اعتراف هم می‌کند که این ایده را از پدرش گرفته.

اما این‌نکته را می‌خواهم از کتاب اثر مرکب او بیرون بکشم. او در جایی گفته که پدرش هر روز صبح، رأس ساعت شش شروع به ورزش با وزنه می‌کرد. هیچ‌رقمه هم کوتاه نمی‌آمد؛ چه هوا آفتابی بود و بارانی، او در پارکینگ کارش را می‌کرد. آن‌ها هر روز صبح زود با صدای اصابت وزنه‌های پدرشان به کف سیمانی پارکینگ بیدار می‌شدند.

جمله طلایی این‌جاست: پدرم حتی یک روز را هم از دست نداده است.

به واقع ما در زندگی خود، روزهای زیادی را از دست داده‌ایم و از دست می‌دهیم. هدفی داریم و برنامه‌ای، اما در همین هفته و ماه گذشته، چند روز را از دست داده‌ایم؟ حالا من از سال گذشته صحبت نمی‌کنم که ناامید بشوید. من یکی که روزهای زیادی را از دست داده‌ام و از دست می‌دهم.

مایکل فلپس، اسطوره شنای جهان و بیشترین دارنده مدال طلا در یک دوره المپیک در طول تاریخ، در این مورد جمله جالبی دارد:

من آخرین روزی را که تمرین نکرده‌ام، یادم نمی‌آید.

می‌خواهم ترکیب این دو جمله را به یک اصل تبدیل کنم:

در راستای رسیدن به هدفی که در نظر داشته یا دارید، آخرین روزی را که از دست داده‌اید و در این راستا کار نکرده‌اید، یادتان می‌آید؟ اگر یادتان می‌آید، یعنی که هنوز به مرحله ثبات قدم نرسیده‌اید. راستی چند روز را از دست داده‌اید؟ اگر این روزهای ازدست داده ناامید کننده بوده باشد، باید فکری اساسی و جدی کنید.

به قول دارن هاردی، مهم‌ترین اصل موفقیت، همین استمرار و ثبات قدم است. ثبات قدم هم طبق چیزی که نوشته‌ایم، یعنی یک روز را هم از دست نداده باشید و این‌که آخرین روزی را که تمرین نکرده و در راستای هدف‌تان پیش نرفته باشید، یادتان نیاید. یعنی به این شکل و شمایل غرق کار و ثبات قدم شده باشید.

---------------------------------------------------------------------------------------

چطور به جایی برسیم که بعد از مسابقه، برایمان قبل از مسابقه باشد/ روش حفظ انگیزه در روزهای شکست و پیروزی

توی دفترچه‌هایم که سیر می‌کنم، گاهی وقت‌ها جمله‌های خوبی می‌بینم که سال‌ها پیش نوشته‌ام، اما نمی‌دانم گوینده‌اش کیست. اما به هر حال چون اصل جمله جالب است، خیلی نظرم را جالب می‌کند. یکی از این جمله‌ها برای یک مربی تیم فوتبال پایه باشگاهی در یکی از کشورهای اروپایی، فکر کنم بلژیک یا اتریش، بوده. از او دلیل موفقیت تیمش را در لیگ پایه آن کشور پرسیده‌اند. خیلی راحت چنین جواب داده است:

متوجه شدم وقتی بازیکنان من توپ را در اختیار دارند، انگیزه‌شان خیلی خیلی بیشتر از وقتی است که توپ را در اختیار ندارند و توپ در اختیار بازیکنان تیم حریف است. من تمام تلاشم این است که سطح انگیزه آن‌ها را، در وقتی که توپ در اختیارشان است و وقتی که توپ در اختیارشان نیست، به یک سطح برسانم. به عبارت ساده‌تر، وقتی هم که توپ را از دست دادند، همان‌قدر انگیزه داشته باشند که توپ را در اختیار ندارند.

این آیا عالی نیست؟

به قول معروف، بعد از تمرین، همیشه قبل از تمرین است.

و باز به یک اعتبار دیگر، مهم امتیاز بعدی است؛ امتیازهای قبلی مهم نیستند.

حالا قصد ندارم همه چیز را به احادیث ربط بدهم که مدام بگویید این‌هم می‌خواهد ثابت کند که همه چیز منشأ دینی دارد.

اما حضرت امیر علیه‌السلام در نهج‌البلاغه فرموده که موقع رغبت و خوشی، جوری کنید که موقع ناخوشی و زحمت کار کنید. ما به آن می‌گوییم کار کردن با اندیشه و نگرش یک مهاجر. دیده‌اید مهاجران وقتی به یک کشور دیگر می‌روند، چطور با جدیت و انرژی چند برابری کار می‌کنند؟

حتی وقتی هم که وضع‌مان خوب شد و اوضاع بر وفق مراد بود، باید همیشه با همان اندیشه مهاجران کار کنیم؛ طوری که انگار دارند همه چیزمان را از ما می‌گیرند.

توپ شما در زندگی چیست؟ فروش بهتر،‌ نهایی کردن یک پبروژه، دریافت یک وام درصد پایین یا پیدا کردن یک شریک یا ...؟

چه توپ در اختیار شما بود یا در اختیار حریف، همیشه سعی کنید یک سطح از انگیزه را داشته باشید.

---------------------------------------------------------------------------------------

آقا، خانم عزیز! لطفاً خجالت بکش/ روشی بی‌نظیر برای ایجاد انگیزش در شما

یک‌جایی از یک فردی، که در حوزه بازاریابی شبکه‌ای کار می‌کرد، جمله‌ای جالب خواندم. از این جمله به نهایت خوشم آمد و توی دفترچه‌ام نوشتم. گاهی نیز چشمم به آن می‌افتد.

سید مجید محمودزاده، نوشته بود که توی زندگی‌ات باید از یک چیزی خجالت بکشی. حالا این چیز، می‌تواند یخچال خالی خانه‌ات، دست‌های پینه بسته پدرت یا صورت چروک مادرت باشد. مهم نیست؛ باید از یک چیزی خجالت بکشی. در این صورت می‌توانی به قول خودشان، ویژن تیک بزنی؛ که حالا من دقیق نمی‌دانم چی هست؛ احتمالاً نوعی تیک زدن اهداف خاص و ویژه در این مسیر باشد. مجید محمودزاده می‌گوید اگر توی زندگی‌ات از یک چیزی خجالت بکشی، بالاخره ویژن تیک خواهی زد و نتورک ارث پدری‌ات خواهد بود و ... .

به نظرم جمله قشنگی آمد؛ البته اگر متهمم نکنید که این هم رفته است و در نتورک کار می‌کند! بالاخره جمله قشنگ را از هر کسی باید گرفت.

آنتونی رابینز تحت عنوان اهرم و نیروی اهرم از این اصل یاد می‌کند. به این ترتیب که شما اگر قرار باشد برای خودتان کاری بکنید، احتمالاً بی‌خیال انجام آن خواهید شد. اما اگر قرار باشد مثلاً برای کسی که برایتان خیلی عزیز است، چنین کاری انجام بدهید؛ حتماً این کار را خواهید کرد. مثلاً برای پدر و مادر یا فرزند یا همسر یا رفیق و حتی برای افراد و شهروندان دیگر و حتی یک غریبه. این می‌شود قدرت اهرم.

دارن هاردی در کتاب اثر مرکب هم تحت عنوان قدرت چرایی انجام کارها، که در روانشناسی صنعتی تحت عنوان انگیزش از آن نام برده می‌شود، از این ایده صحبت می‌کند. این‌که برای انجام کارها دیگر قدرت اراده کفایت نمی‌کند؛ باید قدرت چرایی قوی و بزرگی داشته باشد.

بالاخره ما هم در زندگی‌مان باید از چیزی خجالت بکشیم. یک مدیر آلمانی روزگاری گفته بود که من هیچ وقت اندیشه بهترین بودن نداشته‌ام؛ فقط به شدت متنفر بوده‌ام از این‌که بخواهم برای کسی دیگر کار کنم.

به قول پل ژاگو، نویسنده گرانقدر کتاب‌های خودشناسی که فرانسوی بوده: نفرت داشتن از چیزی، به اندازه تمایل شدید به آن، گاهی می‌تواند شما را به پیش ببرد.

راستی، شما توی زندگی‌تان از چه خجالت می‌کشید؟غیر قابل جایگزین شدن است.

---------------------------------------------------------------------------------------

نسبت به عمر و وقت خود بخیل‌تر از مال و منال خود باشید/ قسمت دوم و پایانی

بگذارید چند نکته طلایی دیگر را هم با همین موضوع با همدیگر در میان بگذاریم.

شما تا به حال برای وام گرفتن رفته‌اید؟ طبیعی است که هر کدام از ما وام گرفته‌ایم. وقتی می‌خواهید وام بگیرید، کلی از شما ضمانت برای بازپرداخت می‌گیرند. در واقع شما از طریق وام گرفتن، پولی را که ندارید، از کسی قرض می‌گیرید تا کارتان راه بیفتد. سپس در ازای آن، همان پول با مبلغ بیشتر را بر می‌گردانید؛ ضمن این‌که ضمانت‌های اساسی هم از شما اخذ می‌شود که از زیر این بار شانه خالی نکنید.

حالا یک لحظه تصور کنید:

آیا شما می‌توانید کاری کنید که زمان‌های مورد نیازی را که فعلاً دم دست ندارید را هم، از کسی یا جایی بگیرید تا کارتان راه بیفتد؟ طبیعی است که این زمان را یا باید خودتان صرف کنید؛ یا از کسی قرض بگیرید. طبیعی است که در کنار این زمان، یا باید پولی معادل آن پرداخت کنید یا زمانی معادل آن به اضافه زمان و پول بیشتر.

در مورد زمان هم آیا چنین چیزی درست است؟

بله، از طریق تفویض اختیار و آموزش کارمندان و همچنین استفاده از سازمان‌ها و شرکت‌هایی که محصول آماده تحویل شما می‌دهند، شما می‌توانید زمان مورد نیاز برای کسب یک دانش یا مهارت یا خدمت را وام بگیرید؛ در عوض یا زمان یا پولش را پرداخت کنید.

همین الان یخچال خانه‌تان را باز کنید. در آن چه چیزهایی مشاهده می‌کنید؟

میوه، شیر، پنیر، کره، نوشابه،‌ نان و ... . آیا برای تهیه همه این‌ها، خودتان آستین بالا زده‌اید و گاو خریده‌اید و آن را دوشیده‌اید و سپس شیر را تبدیل به پنیر و کره و ... کرده‌اید؟ یا در مورد عسل و نان و میوه نیز همین کار را کرده‌اید؟

این، یکی از عالی‌ترین موارد وام گرفتن زمان است. پول می‌دهید، محصول و خدماتی را دریافت می‌کنید که اگر قرار بود خودتان آن را به دست بیاورید،‌ باید کلی زمان صرف می‌کردید.

پس ما در طول زندگی داریم این وام گرفتن زمان از دیگران را به طور معمول انجام می‌دهیم.

چرا در حوزه کاری‌مان آن را بیشتر نکنیم؟ می‌خواهید سایت طراحی کنید؟ از قالب‌های حاضر استفاده کنید. یا از شرکت‌هایی که با مبلغی کمی این کار را برایتان انجام می‌دهند. حتی می‌توانید از وبلاگ‌های آماده استفاده کنید. این‌جوری کلی زمان در وقت شما صرفه‌جویی شده و عملاً وام زمانی از دیگران می‌گیرید.

نکته مهم بعدی سیستم‌سازی است. یعنی کارها را جوری طراحی کنید که وقتی شما نبودید، کارها با همان قدرت و کیفیت وقتی که بودید، انجام شده و به پیش برود. این‌جوری عملاً کلی وام زمانی دارید می‌گیرید؛ آن هم با پایین‌ترین درصد.

این آیا زیبا نیست؟

کمی بیشتر فکر کنید؛ ببینید کجاها می‌توانید وام‌های زمانی با درصد پایین دریافت کنید.

آیا زمان برای شما، مثل پول و دارایی‌تان مهم است؟

نه، باید بیشتر از آن‌ها نسبت به زمان‌تان حریص و بخیل باشید.

چرا که زمان، غیر قابل جایگزین شدن است.

---------------------------------------------------------------------------------------

هوش مهمتر است یا سختکوشی؟/ مطلبی که برای همشهری نوشته‌ام

مطلبی درباره رقابت هوش و سختکوشی در دنیای موفقیت نوشته بودم که در روزنامه همشهری چاپ شده. موضوع پرونده ما بازخوانی هوش و جایگاه آن بوده است.

گفتم اگر علاقه‌مند باشید تورقی کنید و مطالعه‌‌ای داشته باشید.

برای مشاهده مطلب این‌جا را کلیک کنید. 

یاحق

نسبت به عمر و وقت‌ خود حریص‌تر از مال و منال‌ خود باشید/ قسمت اول

برای کسی که درباره مدیریت زمان و ارزش زمان و بهره‌وری مطالعه می‌کند، شنیدن گاه و بیگانه احادیثی که حرف نهایی را در این زمینه می‌زنند، بسیار جالب است. یکی از این احادیثی که هم از قول پیامبر اکرم و هم از قول حضرت امیر علیه‌السلام نقل شده، نزدیک به این مضمون بوده است که:

نسبت به عمر خودت، بخیل‌تر از مال خودت باش.

این حدیث عصاره مدیریت زمان است. همه ما نسبت به مال و اموال و پول خودمان، دیدگاه کاملاً قاطع و مشخصی داریم. بدین ترتیب که،

- اگر کسی بیاید و بخواهد که پول و مال ما را به یغما ببرد و به زور از ما بگیرد، به شدت مقاومت می‌کنید،

- نسبت به کسانی که می‌خواهند پولی از ما قرض بگیرند و احتمال برنگرداندن آن وجود دارد، باز هم موضع قاطعی داریم،

- به شدت مراقب خرج کردن‌هایمان هستیم،

- همچنین وقتی کاری می‌کنیم، اگر قرار باشد به نسبت زمانی که می‌گذاریم درآمد مکفی نداشته باشیم، باز هم اعتراض می‌کنیم

- و ...

در کل موضع‌گیری ما نسبت به مال و پول قاطع و فوری و مشخص است.

اما در مورد زمان چنین رویکردی نداریم.

- به راحتی زمان ما را به غارت می‌برند و چیزی نمی‌گوییم،

- به راحتی زمان ما را قرض می‌گیرند و اعتراضی نمی‌کنیم،

- به راحتی زمان ما را با مبلغ کمی اشغال می‌کنند و باز هم چیزی نمی‌گوییم،

- و در اوقات فراغت، با شبکه‌های اجتماعی و تلویزیون و ...، به غارت زمان خود بر می‌خیزیم و عین خیال‌مان هم نیست.

 

یک‌لحظه به این فکر کنید که:

اگر موضع‌گیری‌مان نسبت به زمانی که داریم،

درست شبیه موضع‌گیری‌مان نسبت به پول و اموال‌مان بود،

آن‌وقت چه می‌شد!

ما گاهی مسافت زیادی را طی می‌کنیم تا هزینه کمتری بابت خدمات یا محصولاتی که دریافت می‌کنیم، پرداخت کنیم.

آیا در مورد زمان‌مان نیز چنین دقت‌نظری داریم؟

آیا چانه‌زنی می‌کنیم تا زمان بیشتری برایمان بماند؟

یا ...

 

---------------------------------------------------------------------------------------

فرض‌های اشتباه، از رایج‌ترین دلایل عدم موفقیت شما هستند

برایان تریسی جمله و توصیه جالبی دارد. او می‌گوید که دلیل اشتباهات ما، فرض‌های اشتباه هستند.

شاید بپرسید یعنی چه؟

فرض، به نحوه فکر کردن ما درباره وقایع و رویدادها و موقعیت‌های مختلف گفته می‌شود.

مثلاً این یک فرض است: اگر تلاش کنی، پیروز خواهی شد.

کسی که این فرض را دارد، مدام در حال تلاش است.

آیا این فرض درست است؟

هم درست است و هم نه. یعنی بخشی از موفقیت، تلاش است؛ اما تلاش، همه آن چیزی نیست که برای موفقیت لازم داریم. در کنارش طراحی برنامه، چشم‌انداز، مدیریت ارتباطات و ... هم هست.

شاید فرض شما چنین باشد: اگر من کتاب‌های درسی را به خوبی بخوانم، در کنکور موفق خواهم شد.

ابتدا از خودتان بپرسید که این فرض درست است یا نه؟ به این منظور می‌توانید از فرض‌های افراد موفق دیگری که قبل از شما در این حوزه بوده‌اند، آگاه شوید.

شاید برای پیروزی در کنکور، نیاز به زمان‌سنجی، هوش چند جانبه و کمی ریسک هم وجود داشته باشد؛ و حتی گاهی عدم تست زدن در موردهایی که مطمئن نیستیم.

الان متوجه شدید که وقتی درباره فرض‌ها صحبت می‌کنیم از چه چیزی صحبت می‌کنیم؟

 

پس کار ما این می‌تواند باشد:

1.    بدانیم که ریشه شکست‌های ما، فرض‌های نادرست است.

2.    لیست فرض‌های خودمان را استخراج کنیم.

3.    با مقایسه فرض‌های خودمان با دیگر کسانی که در آن حوزه موفق شده‌اند، ببینیم که درست هستند یا نه. حتی می‌توانیم مشاوره هم کنیم و راهنمایی بگیریم.

4.    اگر فرض‌هایمان مشکل دارد، آن‌ها را اصلاح کنیم و زین پس با فرض‌های درست پیش برویم.

 

این آیا دردناک نیست که ده یا بیست سال به جایی نرسیم، صرفاً چون فرض نادرستی داشته‌ایم؟

این قاعده در حوزه کسب و کار و کارآفرینی و زندگی خانوادگی و ... هم صادق است.

---------------------------------------------------------------------------------------

سه پند برای موفقیت از حافظ بزرگ/ عملت چیست که فردوس برین می‌خواهی؟

داشتم حافظ می‌خواندم. گاهی ناپرهیزی می‌کنم و غزلیاتی از حافظ شیرازی می‌خوانم.

پیام‌هایی دارد که حسابی به درد ما در دنیای موفیت می‌خورد.

سه تا از این پیام‌ها را مرور می‌کنیم.

 

پیام اول:

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز

ورنه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

 

شرح ما:

باید خودمان را شایسته مقام و موقعیت و چیزی کنیم که در جستجوی آن هستیم. غیر از این اگر باشد، فقط خودمان را مسخره کرده‌ایم. قبلاً و در قانون سنخیت، در این‌باره بسیار صحبت کرده‌ایم؛ این‌که باید میان ما و موفقیت سنخیت باشد.

 

پیام دوم:

دهقان سالخوره چه خوش گفت با پسر

کای نور چشم من به جز از کشته ندروی

 

شرح ما:

فکر نمی‌کنم نیازی به توضیح داشته باشد و حضرت حافظ، عالی‌تر از من توضیح داده. به قول معروف، «مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.»

 

پیام سوم:

حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار

عملت چیست که فردوس برین می‌خواهی

 

شرح ما:

شنیده‌اید که می‌گویند بهشت را به بها می‌دهند نه بهانه؟ حالا قصه ماست. نمی‌شود طمع چیزهای بزرگ را داشته باشی، ولی عادت‌ها و عملت بزرگ نباشد. این‌ها اصلاً با هم جفت و جور در نمی‌آیند.

---------------------------------------------------------------------------------------

موفقیت را ارزان و حتی رایگان تمام کنید/ مخالفت با صرف هزینه بسیار برای موفقیت

پیش از این نیز در این باره صحبت کرده‌ام و حالا هم بیشتر درباره‌اش می‌گویم.

در جایی و طی جمله قصاری، بزرگی گفته بود که بهترین و بزرگترین شادی‌ها، آن‌هایی هستند که ارزان‌تر تمام بشوند.

به عبارت دیگر، ارزان‌ترین شادی‌ها، بهترین شادی‌ها هستند.

جمله به غایت درستی است. در دل خودش قناعت و رضایت را هم دارد که اصل و اساس فراغت در زندگی هستند. یعنی وقتی شما هزینه زیادی قرار است برای شاد بودن‌تان خرج کنید و شاد بودن‌تان را معطوف به این صرف هزینه بسیار کنید، در این صورت شادی شما اهمیت کمتری خواهد داشت.

اما وقتی که هزینه صرف شده شما برای این شادی‌تان بسیار کم باشد و حتی رایگان تمام شود، در این صورت شادی شما خوشایندتر و بهتر خواهد بود.

به طرز شگفت‌انگیزی چنین قاعده‌ای برای موفقیت هم درست است.

یعنی:

هرچقدر موفقیت به دست آمده شما هزینه کمتری داشته باشد، بیشتر به شما می‌چسبد.

به عبارت ساده‌تر: سعی کنید موفقیت را برای خودتان ارزان‌تر تمام کنید.

یعنی چه؟

یک مثال ساده می‌زنم.

محسن قرائتی، خطیب و مفسر قرآن معروف ایرانی، به خاطره جالبی اشاره می‌کند. می‌گوید روزگاری در حوالی مشهد می‌خواست کلاسی بگذارد. امکاناتی نداشت. از یک زغال و یک تکه کارتن به عنوان تخته سیاه استفاده کرده بود و بدین ترتیب کلاس درس تشکیل شده بود.

ضمن این‌که این اواخر از او می‌خواستند که از امکانات پیشرفته سمعی و بصیری استفاده کند.

پاسخ جالبی می‌داد: من می‌خواهم از امکاناتی استفاده کنم که همه‌جای ایران، حتی در یک روستای دورافتاده هم بشود آن‌ها را حاضر کرد؛ گچ و تخته سیاه همه جا هست، ولی امکانات پیشرفته سمعی صوتی همه‌جا نیست.

تجربه جالبی بود.

به نظرتان این جالب نیست؟ این‌که بتوانید کلاس‌های خودتان را با کمترین امکانات و در هر جایی، برپا کنید؟

یک مثال دیگر:

شما برای راه‌اندازی یک سایت، می‌توانید بیست الی پنجاه میلیون تومان هزینه کنید. این سایت را با زیر یک میلیون و حتی پانصد هزار تومان هم می‌توانید راه بیندازید. حتی با یک وبلاگ رایگان می‌توانید کارتان را شروع کرده و به چند هزار بازدید رد روز برسید؛ اگر محتوای شما عالی باشد، حتماً مخاطبان آن نیز از راه خواهند رسید.

توصیه ما چنین است:

هر کجایی هستید، سعی کنید موفقیت را، ارزان و حتی رایگان تمام کنید؛ خودتان را اسیر امکانات و زیرساخت‌هایی که فراهم کردن و آوردن آن‌ها هزینه و بودجه و منابع انسانی و سازمانی زیادی می‌خواهد، نکنید.

موفقیت هر چه ساده‌تر، خوشایندتر.

---------------------------------------------------------------------------------------

از میزان کسانی که جدی کار می‌کنند، کم می‌شود؛ عجب فرمولی/ چقدر در کارتان جدی هستید؟

چند سال پیش یکی از اساتید روزنامه‌نگاری در گفتگویی که با روزنامه جام جم داشت، به فرمول جالبی اشاره کرده بود.

او گفته بود:

در عرصه روزنامه‌نگاری، از میزان کسانی که جدی کار می‌کنند، کم می‌شود.

البته من فکر می‌کنم این فرمول را در همه حوزه‌ها می‌شود برد و اجرایی کرد. به قول اندرو کارنگی، که زمانی سلطان فولاد آمریکا بود:

بعضی‌ها یک‌سوم توان‌شان را در کار می‌گذارند. بعضی‌ها هم نیمی از توان‌شان را صرف کار می‌کنند که باید به آن‌ها احترام گذاشت. ولی عده‌ای دیگر همه زندگی‌شان را برای کار می‌گذارند که جهان باید به احترام این گروه، برخیزد و کلاه از سر بگیرد.

این فرمول به زبان ساده‌تر چنین می‌شود:

-         در هر حوزه‌ای، کسانی که ده درصد در کارشان جدی هستند، نود درصد هستند.- کسانی که چهل درصد در کارشان جدی هستند، کمتر شده و سی، چهل درصد می‌شوند.

-         کسانی که نود درصد جدی هستند، می‌شوند ده درصد.

-         و البته کسانی که نود و پنج درصد جدیت به خرج می‌دهند، به شدت کم می‌شوند.

-         طبیعی است کسانی که صد در صد توان‌شان را می‌گذارند روی کار، به تعداد انگشتان دست رسیده و طبیعی است که موفقیت‌های بسیار درخشان‌تری هم داشته باشند.

شما جزو کدام گروه هستید؟ چند درصد در کارتان جدی هستید؟ جدی‌تر بودن به معنای ساعات بیشتر کار کردن نیست؛ به معنای گذاشتن تمام توان جسمی و ذهنی و علمی و تخصصی در کار است.

شاید یکی از دلایل مهم عدم پیشرفت ما، درصد جدیت کم ماست و به این واسطه در حوزه‌ای هستیم که رقبای زیادی داریم و مزیتی هم نداریم.

کمی جدیت‌مان را بیشتر کنیم...

 

---------------------------------------------------------------------------------------

موفقیت می‌خواهی؟ بهایش را باید بپردازی؛ وگرنه بی‌خیال شو

جک کنفلید در کتاب اصول موفقیت خود، اشاره می‌کند که باید بهای موفقیت را پرداخت کنید. فصل جالبی هم درباره این اصل دارد.

اما این به چه مفهومی است؟

در این فصل، از قول جان تروپ، در روزنامه یو اس ای تودی، اشاره می‌کند که:

قهرمانان المپیک به طور متوسط شش سال و سالی 310 روز و روزی چهار ساعت تمرین می‌کنند.

سپس اشاره می‌کند که بهتر شدن با تمرینات همه‌روزه در ارتباط است.

بعدتر هم یک جمله قصار می‌آورد بدین مفهوم که:

این اراده پیروزی نیست که اهمیت دارد این را همه دارند. این اراده آماده شدن برای پیروزی است که اهمیت دارد؛ پل بیربرایانت/ مربی

 

من نظر جک کنفیلد را این‌طور تکمیل می‌کنم که:

شما در مسیر زندگی یا کار و تلاش می‌کنید و زحمت می‌کشید یا این کار را انجام نمی‌دهید.

در هر دو حال، بهای این دو کار باید پرداخت بشود.

در حالت اول، بهای این کار پرداخت شده و به قول حضرت امیر علیه‌السلام،‌ حلاوت و شیرینی آن باقی می‌ماند.

اما در حالت دوم، بهای این کوتاهی شما به شما تحمیل خواهد شد؛ درست مثل این‌که خودتان را از یک برج به پایین بیندازید و بعد عملیاتی شدن این پرتاب، باقی موارد دیگر به شما تحمیل خواهد شد.

به هر حال انتخاب با خود شماست.

چه می‌گویم، انتخاب؟

انتخابی وجود ندارد؛ یا موفق می‌شوید یا هیچ.

اما این هیچ بودن، دیگر یک انتخاب نیست؛ بلکه نتیجه تحمیلی عدم موفقیت شماست.

پس شما در زندگی محکوم به موفقیت هستید. باقی هر چه هست، نتیجه کوتاهی شماست؛ نه نتیجه انتخاب شما.

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------

کارهایی که انجام خواهیم داد در مقابل کارهایی که انجام داده‌ایم؛‌ کدام یک را ارج می‌نهید؟

یک مقامی، به مقامات کشور و مدیران ارشد توصیه جالبی کرده بود که همیشه توی ذهنم مانده:

نیایید و بگویید که این کارها را انجام خواهیم داد؛ این پروژه‌ها و طرح‌ها و برنامه‌ها را انجام خواهیم داد. بیایید و بگویید که این‌ها انجام شد. از انجام شده‌ها صحبت کنید؛ نه از آن‌چیزهایی که انجام می‌دهید و وعده و وعید است.

به نظرم توصیه جالبی است.

بیشتر ما انسان‌ها غالباً خیلی با خودمان مهربان هستیم. مدام خودمان را دست بالا می‌گیریم و می‌گوییم فلان و بهمان کارها و پروژه‌ها و ... را انجام «خواهیم داد.» یعنی از یک طرف چون کاری انجام نمی‌دهیم، پیش خودمان شرمنده هستیم. اما از سوی دیگر، دوست نداریم به خودمان سرکوفت بزنیم و نظم و انضباط به خودمان ببخشیم و جبران مافات کنیم. به خاطر همین، روی برنامه‌ها و کارهایی که «انجام خواهیم داد» تمرکز می‌کنیم تا کمی تسلای خاطرمان باشد.

معمولاً هم توی دفترچه‌هایمان، پر است از کارهایی که باید انجام بدهیم؛ برای امروز و این هفته و این ماه و این سال و ... .

بیایید از امروز رویه‌ها را تغییر بدهیم.

از این به بعد دیگر روی کارها و برنامه‌هایی که «انجام خواهیم داد» تمرکز نکنیم؛ خودمان را فریب ندهیم. قدرت پذیرش این را که داریم خرابکاری می‌کنیم در ما وجود داشته باشد.

صرفاً روی کارهایی که انجام داده‌ایم صحبت کنیم و آن‌ها را ثبت و ضبط کنیم؛ این‌جوری متوجه می‌شویم داریم چه کار می‌کنیم و حس بهتری خواهیم داشت؛ ضمن این‌که از توهم کارهای انجام شونده در آینده نیز جلوگیری خواهیم کرد.

فقط روی کارهایی که انجام داده‌ایم تمرکز کنیم؛ چه امروز، چه این هفته و ... .

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------