اثر مرکب و آنچه خود داشتیم

امروز نگاهی به کتاب معروف اثر مرکب انداختم. پیام نهایی کتاب چنین بود: موفقیت فست فودی وجود ندارد، باید استمرار و پایداری و زمان صرف کرد. ناگهان یاد دو حدیث از حضرت امیر افتادم. اولی اینکه ارزشمندترین عمل نزد خدا عملی است که مداومت داشته باشد، ولو اینکه اندک باشد. دومی اینکه، فرد شکیبا و صبور به پیروزی می رسد ولو اینکه طول بکشد. به نظر شما، چرا ما شامل "آنچه خود داشت ز بیگانه طلب می کرد" شده ایم؟