همان طوری که یک منتقد و علاقه مند سینما خوره فیلم است، یک روزنامه نگار و مدیر رسانه اصیل و حرفه ای هم، باید خوره خبر باشد. یعنی بو بکشد، ببیند خبر کجاست و آن را به هر قیمتی که شده، به دست بیاورد. در این صورت است که مطبوعات و سایت های خبری و خبرگزاری های ما، می توانند دوباره به رویای تیراژهای بالای سال های نه چندان دور بازگشت کنند و دوباره، دست شان توی جیب خودشان باشد؛ نه توی جیب یارانه های دولت و آگهی های شرکت های مختلف و رپورتاژآگهی های ریز و درشت و ...
بامداد جمعه ای که گذشته و نیز در ساعت های آخر جمعه، خبری اتفاق افتاد که دنیا را تکان داد: انفجارهای تروریسی پاریس، فرانسه را به حالت آماده باش کشاند. این خبر، همه ارزش های خبری لازم برای تیتر یک شدن داشتند: کشته هایش زیاد بودند، غیرمنتظره بود، عنصر درگیری و برخورد را داشت، عنصر شهرت را داشت چرا که پاریس و ایفل خیلی معروفیت جهانی دارند و .... . اما طی یک گاف یا کاهلی بزرگ و دسته جمعی، اکثریت روزنامه های ایرانی، از پوشش این خبر جا ماندند. چرا؟ اگر توی روزنامه های ایران کار کرده باشید، حتماً علتش را می دانید: شما تا ساعت ده، ده و نیم شب، باید سی دی به چاپخانه بفرستید، در نتیجه در ساعت هایی که این اتفاقات افتاد، روزنامه نگاران محترم (که البته خودم را نیز از آنها جدا نمی کنم و مخاطبم همه «خودمان» است)، یا توی راه بازگشت به خانه بودند، یا مهمانی تشریف داشتند، یا در حال استراحت بودند یا داشتند به اقساط و مشکلات زندگی شان فکر می کردند. احتمالاً مدیران محترم روزنامه های ما نیز، در این اندیشه بودند که مطلبی چاپ نکنند که تذکر بگیرند؛ یا مطلبی نداشته باشند که آگهی دهندگان آنها ناراحت شوند؛ یا ... .
