یکی از اشتباهاتی که برخی، در شروع تمرینات سخنوری خود یا سخنرانی های ابتدایی شان مرتکب می شوند، حفظ کردن متن سخنرانی است. البته همه ما، معتقدیم که آمادگی قبل از سخنرانی، فوق العاده می تواند در موفقیت شما تأثیرگذار باشد. اما این آمادگی، یعنی چه؟ یعنی که متن نطق و سخنرانی و ارائه خودمان را، واژه به واژه حفظ کنیم؟ این، یک اشتباه بزرگ است.
ابتدا بگذارید تکلیف مان را با آماده کردن نطق و متن سخنرانی مشخص کنیم: آماده کردن، یعنی این که بدانیم قرار است درباره چه چیزی صحبت کنیم، در چند زیرشاخه که معمولاً بیشتر از سه تا نیست؛ و چه آمارها و مثال ها و موردهایی را باید ذکر کنیم؛ همین. آماده کردن نطق، به هیچ وجه به معنای حفظ لغت به لغت آن نیست.
چرا نباید نطق را لغت به لغت حفظ کنیم؟ چون که، بین سخنرانی فشار روانی وارد شده بر شما، باعث می شود که از یادتان برود. دوم این که، باعث می شود نطق شما مرده از آب در آید و طراوت و تازگی نداشته باشد. سوم این که، شما از ارتباط مستقیم با مخاطبان خود عاجز می شوید.
راه چاره این است: از نظر محتوایی خودتان را آماده کنید و بدانید چه می خواهید بگویید، با کلام روزمره خودتان این محتوا را ارائه کنید و بگذارید که واژگان تازه و فکر نشده بر زبان شما جاری شوند، درست مثل تئاتر خیابانی، هر اتفاقی را یک نعمت و بخشی از سخنرانی خودتان بدانید تا نطق شما، زنده زنده زنده از آن در آید؛ مثلاً گریه یک کودک یا عطسه یک مخاطب را، پله ای کنید برای ارائه بخش بعدی سخنرانی تان و با آن شوخی کنید.
