در یکی از کتاب هایی که به بحث اهمالکاری می پرداخت، خوانده بودم که فرد، منطقاً و شخصاً، وقتی که تنبلی و اهمالکاری می کند، باید بپذیرد که دارد اهمالکاری می کند. اگر نپذیرد، یعنی که خودش همراه است با این تنبلی، همراه است با این اهمالکاری. وقتی هم که خودش همراه است، یعنی که دیگر هیچ وقت، حرکتی برای رفع آن انجام نخواهد بود.
دوست دارید هر روز صبح زود بیدار شوید و مثل من نمی توانید؟ البته ای کاش که بتوانید. ولی اگر دیر بیدار شدید، نگویید که گور بابای دنیا و کار و ...، از این دیر بیدار شدن تان شرمنده و عصبانی و پشیمان باشید. از نظر روانی، سعی کنید که با اهمالکاری در یک جبهه قرار نگیرید؛ وگرنه دخل تان آمده است.
نفس شما، یا قسمت منفی درون شما، نباید از دست شما آسایش داشته باشد. اگر دیر بیدار شدید یا اهمالکاری کردید، سعی کنید با منطق، او را مغلوب و منکوب کنید، سرزنشش کنید. نگذارید نفس راحت بکشد. نفس شما، یا قسمت منفی شما، بعد از مدت ها که تحت فشار قرار گرفت، بالاخره به غیرتش بر می خورد و کاری می کند.
در قسمتی از حدیثی از امام رضا علیه السلام، آمده است که: «... هر کس از کاری راضی باشد مثل کسی است که آن را انجام داده و اگر کسی در مشرق کشته شود و دیگری در مغرب از این قتل راضی باشد، نزد خدا با قاتل شریک خواهد بود....»
راضی به تنبلی و اهمالکاری نشوید؛ حتی اگر ناخواسته انجامش می دهید.
نتیجه این بحث چنین باشد که:
- از تنبلی خودتان به شدت ناراحت و عصبانی باشید.
- با منطق، به خودتان ثابت کنید که اشتباه از خودتان است که تنبلی می کنید.
- از تنبلی و اهمالکاری دیگران ناراحت و عصبانی باشید.
- از عدم تنبلی و پشتکار داشتن دیگران بسیار خوشحال و خشنود باشید.
- از پشتکار داشتن های گاه و بیگاه خودتان هم بسیار خرسند باشید.
یادتان باشد که هر کسی، از انجام شدن کاری راضی باشد، مانند آن است که در آن شریک بوده است و دیر و زود، بالاخره مستقیماً خودش هم آن کار را انجام خواهد داد.
