قدرت جادویی آرزوهای مثبت/ هرچقدر می توانی، آرزوی خوب داشته باش

می دانم و می دانید که دین، نگاه خوبی به آرزوها ندارد. تا بحث ارزو و امل و این حرف ها می شود، همه گره ای به ابرو می اندازند که یعنی، وارد معقولات نشو و این زندگی هفتاد، هشتاد ساله را، چه به آرزوهای دیر و دور و بلند و ... .

 

با آن که از نظر عقلی، برایم ثابت شده بود انسان، بدون امید و آرزو و چشم انداز، کم می آورد و نمی تواند تکان بخورد و می میرد و طراوتی ندارد، ولی چیزی در درونم، اذیتم می کرد. مدام از خودم می پرسیدم که «نکند خدا راضی نباشد از این آرزومداری من؟»، «نکند دارم راه خطایی می روم؟»، «نکند واقعاً این زندگی، ارزش این همه آرزو را ندارد؟» و ....

 

می دانید، ماها که از بچگی در فضاهای مذهبی و شبه مذهبی بزرگ شده ایم و تفریح مان مسجد رفتن و هیئت جمع شدن و این حرف ها بوده، چه بخواهیم چه نخواهیم، تأییدهای دینی، مهم اند برایمان. سر همین قضایا، همیشه از آرزو کردن و آرزومداری و چیزهای دور و دیر، کمی کدورت داشتم... اما از طرف دیگر، می دانستم که عقل، می گوید که آرزو داشته باش؛ رویا داشته باش؛ چشم انداز طراحی کن...

 

... تا این که روزی داشتم همین جور سرچ می کردم، که رسیدم به این گفته ها؛ منبعش کجا بود؟ سایت آیت الله مکارم شیرازی. حالا کاری به شوخی هایی که با این مرجع عزیز می کنند، ندارم؛ اما حرف هایی که خواندم از او، واقعاً آرامم کرد؛ و فهمیدم که آرزو داشتن، چیز بدی هم نیست.

 

در گفته های او آمده بود که؛

 

-          همیشه آرزوها جنبه منفى ندارد و نشانه انحطاط شخصیّت و سقوط اخلاقى نیست.

 

-          اگر آرزوها متوجّه ارزشهاى والاى انسانى باشد و یا جنبه مردمى و اجتماعى پیدا کند و در مسیر تکامل و پیشرفت واقعى انسانها و درجات کمال قرار گیرد و انسان را به تلاش و کوشش بیشتر در این راهها وادارد، بدون شک چنین آرزویى هر قدر طولانى بوده باشد، نه تنها نشانه پستى نیست که نشانه کمال انسان است.

 

-          امید و آرزو نسبت به آینده نیروى محرّک انسان براى تلاشها و کوشش هاست و اگر چراغ پرفروغ امید و آرزو در دل انسان خاموش گردد، در واقع روح او مى میرد، نشاط زندگى از او رخت برمى بندد و انسان را به موجودى سست و بى هدف و بى تلاش مبدّل مى کند.

 

 

-          آرزو بر دو قسم است «آرزوهاى کاذب» که همچون سراب در بیابان زندگى ظاهر مى شوند و تشنه کامان را به دنبال خود مى کشانند و هر لحظه تشنه تر مى سازند تا از شدّت تشنگى هلاک شوند. و «آرزوهاى صادق» و مثبت و سازنده که همچون آب حیات، گلستان وجود آدمى را سیراب و پرثمر مى سازد و هر چه زحمت مى کشد نشاط و معنویّت بیشترى مى یابد.

 

-          همّت انسان به اندازه آرزوهاى مثبت اوست، هر قدر دامنه آنها گسترده تر باشد همّت او والاتر است و جالب اینکه از روایات اسلامى نیز به خوبى استفاده مى شود که خداوند به مقدار این آرزوها به افراد با ایمان، اجر و پاداش مى دهد، چرا که نشانه آمادگى روح و جسم آنها براى انجام هر چه بیشتر اعمال صالح است و حتّى از روایات استفاده مى شود که اگر انسان آرزوى خوبى براى رضاى خدا داشته باشد از دنیا بیرون نمى رود مگر اینکه خداوند او را به آرزویش مى رساند.

 

-          آرزوهاى سازنده و بلند انسان را به سازندگى خویش دعوت مى کند و سبب تکامل و ترقّى روحى او مى شود، زیرا مى داند تکیه بر جاى بزرگان زدن بدون آماده ساختن اسباب بزرگى میسّر نیست.

 

-          شاعر عرب می گوید «چقدر میدان زندگى تنگ است اگر گستردگى آرزوها نباشد».

 

با این جمله اش خیلی حال کردم: همت انسان، به اندازه آرزوهای مثبت اوست.

 

الان، دیگر کدورت درونی ندارم؛ چون می دانم که آرزوها، نیرویی هستند که مثبت و منفی دارند و باید از مثبت هایش، استفاده کرد و اتفاقاً چقدر هم خوب است.

 

خب، حالا دوست دارید آرزوهای خوب داشته باشید؟ مثلاً؛

-          آرزو داشته باشید که پول در بیاورید و خانه بزرگ داشته باشید و مهمانی بگیرید و فک و فامیل را دعوت کنید.

-          اینقدر داشته باشید که بتوانید به راحتی، جهیزیه چند تا دختر دم بخت را تقبل کنید و کلی از این بابت، خوشحال بشوید.

-          سفره تان برای خانواده تان و مهمانان تان و ... باز باشد و از این بابت، همیشه شاکر باشید.

-          به دیگران نان برسانید و کار ایجاد کنید و باعث رونق اقتصادی شوید و ...

-          و ...

 

می بینید چقدر آرزوهای قشنگی می شود داشت؟ پس معطل چی هستید؟ لیست آرزوهای قشنگ تان را بنویسید؛ و نگران هیچ چیز هم نباشید. هم عقل، هم دین، می گویند که آرزوهای قشنگ، همت بالا، زندگی خوب...

 

به قول آن شاعر عرب، میدان زندگی تنگ است بدون گستردگی آرزوها... واقعاً که راست می گوید... حالا، معطل چه هستید؟ همه دنیا، می تواند گستره آرزوهای خوب شما باشد....